Δεν είναι απλά το εθνικό μας πιάτο, δεν είναι μόνο το γαστρονομικό σύμβολο της Ελλάδας, αλλά είναι και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν θέλουμε να φάμε κάτι λαχταριστό απ’έξω. Ο λόγος για το αγαπημένο μας street food, το σουβλάκι. Όλοι μας προσκυνάμε στη θέα του και δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτό….αλλά πόσοι από εμάς γνωρίζουμε από που ξεκίνησε η ιστορία του;
Και όμως, η συνήθεια που έγινε εθισμός μετράει λίγο λιγότερο από έναν αιώνα ζωής. Όλα ξεκίνησαν από τον Αρμένιο Ισαάκ Ανισπικιάν, έναν μετανάστη που μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922, ταξίδεψε στη Αίγυπτο και μυήθηκε στην τέχνη της παρασκευής του κεμπάπ.
Ερχόμενος ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα και αλλάζοντας το όνομά του σε Ισαάκ Μερακλίδης, αποφάσισε να εκμεταλλευθεί τη μοναδική τεχνογνωσία του στην καινούρια του πατρίδα, ανοίγοντας το 1924 το πρώτο κεμπαμπτζίδικο παγκοσμίως σε μια γειτονιά της προσφυγικής τότε Νίκαιας. Το όνομα αυτού: “Το Αιγυπτιακόν”, ένα σύμβολο γευστικής προέλευσης που έμελλε να εξελιχθεί στην πιο διαδεδομένη γευστική συνήθεια της ελληνικής επικράτειας, και να τρυπώσει στο στομάχι και την καρδιά κάθε σύγχρονου Έλληνα.
Προσπαθώντας να δημιουργήσει μια πιο ελληνική εκδοχή της γνωστής σε αυτόν Αραβικής πίτας, συνεργάστηκε με ένα φούρναρη στη Νίκαια φτιάχοντάς την πιο αφράτη και αέρινη. Έτσι, τυλίγοντας το γευστικό κεμπάπ από πρόβειο κρέας σε παραδοσιακή, χειροποίητη πίτα και συνοδεύοντάς το με ντομάτα, δημιούργησε έναν τόσο πετυχημένο γευστικό συνδυασμό, που γρήγορα εξελίχθηκε σε εθνική επιτυχία.
Λίγο καιρό αργότερα, ανοίγει ένα ακόμα “Αιγυπτιακόν”, αυτή τη φορά στην καρδιά της Αθήνας, στη σημερινή Μητροπόλεως. Σερβίροντας πλέον όλη την πρωτεύουσα, ο Ισαάκ κατάφερε να διαδώσει το σουβλάκι κρατώντας παράλληλα μυστική τη συνταγή του. Το πρώτο του κεμπαπτζίδικο στη Νίκαια υπάρχει μέχρι και σήμερα με το ίδιο όνομα, έχοντας πλέον περάσει στην δεύτερη πλέον γενιά απογόνων του.
Η γερμανική κατοχή άφησε και αυτή το στίγμα της, επιβάλλοντας νομικά τη χρήση χοιρινού κρέατος και αλλάζοντας άρδην τη γεύση του σουβλακιού όπως την ήξερε ο Έλληνας μέχρι τότε. Οι Έλληνες σουβλατζήδες με τη σειρά τους, συνέχισαν την παράδοση του Ισαάκ εξελίσσοντας το σουβλάκι, γεμίζοντάς το πλέον και με άλλα είδη κρεάτων σε μορφή γύρου ή σε καλαμάκι και εμπλουτίζοντάς το με πατάτες και λαχταριστές σως, φτάνοντας μέχρι σήμερα να πωλείται ακόμα και σε vegan εκδοχές.
Σήμερα δεν υπάρχει καμιά πόλη, χωριό, γειτονιά ή ακόμα και χώρα που να μην έχει έστω και ένα σουβλατζίδικο.
Ας αποτίσουμε λοιπόν φόρο τιμής στον αείμνηστο Μερακλίδη, έναν άνθρωπο που κληρονόμησε στην πατρίδα μας όχι μόνο μια μοναδική τέχνη, αλλά και έναν ολόκληρο γευστικό θησαυρό που πλέον μπορεί κανείς να βρει σε κάθε γειτονιά, ακόμα και στα πέρατα του κόσμου, χάρη στην προσφυγιά των Ελλήνων στο εξωτερικό.
Ένα γαστρονομικό αριστούργημα που έμελλε να χαρίσει στην Ελλάδα ένα κομμάτι από την εθνική της ταυτότητα, και στους Έλληνες ατελείωτες στιγμές απόλαυσης και ψυχικής ανάτασης!
Υ.Γ. Αν αρχίσετε τα σουβλάκι-καλαμάκι Θεσσαλονίκη-Αθήνα, θυμηθείτε τον Γιώργο Κωνσταντίνου στην ταινία "Χτυποκάρδια στα θρανία" να λέει για το προφιτερολ... Δεν θέλω να το μάθω, να το φάω θέλω!!!
